10. feb, 2021
Het is buiten min tien. Het is bijna niet voor te stellen, maar het is echt waar. De russische beer is wakker, hij is onze kant op gelopen, wat zeg ik: gedenderd. Als nou de virusdeeltjes van de corona dood zouden gaan door de vorst. Dat zou een uitkomst zijn. Het tegenover gestelde is waar. Het wordt alleen maar erger. Gisteren was het in het nieuws dat kapper Piening in zijn onderbroek voor zijn kapsalon op een bank zat. Hij wilde laten zien dat er geen geld meer is en dat de kappers zijn uitgekleed door de regering, ze vallen naast de boot wat de financiele hulp betreft. Hij kondigde al aan dat hij het van plan was om in z'n onderbroek voor de kapsalon te gaan zitten en het ook daadwerkelijk doen vind ik toppunt. Ik begrijp heel goed hoe de mensen zich voelen, want als er één zich goed aan de regels kan houden dan zijn dat de kappers wel. Dat hebben ze laten zien. Iedere kapsalon hebben goede voorbereidingen getroffen om zo goed mogelijk contactloos de mensen te kunnen behandelen. Wat je nu begint te zien is wel grappig, dat er zoveel mensen met dikke pruiken op de kop lopen. Dikke bossen haar. Alleen zo hier en daar zie je een geknipte kop. Die hebben een kapper in de familie of er wordt gebeunhaast. Dat is een raar woord "gebeunhaast"
Gisteren ben ik gaan wandelen met mijn blote voeten op de sneeuw. En daar komt de titel van dit verhaal ook vandaan. IE LIEKT WAL NIET GOED WIES< MET JE BLOTE VOETEN OP HET IES 'SNEI' Het was ook inderdaad wel koud, en mijn voete voelden aan als klompen ijs en ik dacht wat ben je toch aan het doen straks houd ik er nog iets aan over. Toen ik de voeten in mijn schoenen stak waren ze gevoelloos. Ik heb de schoenen weer aan gedaan en ben oefeningen gaan doen. Ik heb bukoefeningen gedaan waarbij je een poosje in gebukte houding zit. De spanning voel je dan op je enkels. Daarna ben ik gaan lopen en gaan springen en voor ik het wist kreeg ik weer gevoel in de voeten. Ik dacht op dat moment aan de klompenijsvoeten die gevoelloos bij de kachel zaten, wat over ging in vreselijke pijnlijke voeten. Dat wel echt verschrikkelijk en het kan dan ook zo zijn dat je tenen echt bevriezen. Mijn voeten zijn nog nooit zo warm geweest en in huis had ik het ook heel erg warm. Dus ik doe het nog wel een keer.
In deze bizarre koude dagen moet ik heel vaak terug denken aan vroeger. Ik denk vaak aan de kou op de slaapkamer. Aan de ijspegels boven aan je deken, de bloemen op de ramen wat heel erg mooie beelden waren en kunstzinnige taferelen opleverde. Vroeger dacht je er dan niet over na om een fototoestel te pakken en nu maken we overal foto's van. Sneeuwballen gooien en sneeuwpoppen maken en met z'n allen op het ijs. Als er dan schaatswedstrijden waren op de televisie, dan hadden wij de schaatsbaan voor ons alleen. Dan konden we prima schaatsen. De schaatsen werden zo lekker strak vastgebonden, dat we de hele miaddag konden blijven doorschaatsen en koud worden, daar hadden we geen last van. Die muziek die er gedraaid werd, daar gaan mijn gedachten ook vaak naartoe. Het was gezellig en iedereen was in een goed humeur. Ik zou wel weer willen schaatsen, maar ik heb geen schaatsen meer. Ook ben ik bang om te vallen, plus dat de voeten altijd zo'n pijn doen op noren. Ach misschien moet je het gewoon doen en denken aan het samen schaatsen van vroeger, aan de tijd dat het zo gezellig was. MAAR DIE GROTE BEER STAAT OP DE LOER. Ach wat kan er gebeuren? Als iedereen zich aan de regels houdt. Dat is het juist. Als het gezellig gaat worden, dan vergeet je de afstand. Niemand wil afstand. Het is al te gek voor woorden om afstand te houden. De mensen hebben juist warmte, liefde en een arm om de schouder nodig. Ik denk, als je de mensen in een verzorgingshuis meer zou masseren, knuffelen en een stevige arm om de schouder zou geven, dat ze zich minder eenzaam zouden gaan voelen en hier door gaat een stofje in de hersenen het werk doen, die beter zorgt voor het immuunsysteem. Iedereen heeft liefde nodig. Een lief woordje, een goed gesprek en lichamelijk contact is daarbij belangrijk.
Het is nu bijna een jaar geleden dat we in Lockdown gingen. Nou, ik moet je zeggen dat ik de muren van het huis waar we nu in wonen, wel heb gezien en dat ik en ik denk meerdere mensen met mij, het wel zat zijn om binnen te zitten. 's Avond na negen uur niet meer buiten en voor je het weet is het alweer negen uur. Ach we gaan niet klagen, want ik vind het voor mijn moeder helemaal zielig. Een vrouwtje van achte en tachtig die nog op deze leeftijd corona krijgt. Gelukkig is ze heel dapper en kijkt ze veel sport op de televisie, maar al bijna drie weken op een kamer in haar apartement. Eerst was ze heel erg ziek, maar het gaat de goede kant op. Ze is zo vreselijk moe zegt ze. Gelukkig heeft ze uitzicht op het park, maar om elke minuut voor het raam te gaan staan, dat doet ze ook niet. Met haar borstkanker gaat het goed. Dat blijft rustig. De afspraken voor het ziekenhuis zijn al meerdere keren verzet. Nouja zolang ze corona heeft kan ze niet naar het ziekenhuis. Ze moeten het protocol van de twee artsen volgen. Op facebook en op het nieuws van TV Drenthe was het te zien dat deze twee dokters de mensen een medicijn gaven en dat medicijn wordt ook gebruikt door het ziekenhuis, alleen deze twee artsen schrijven het in een vroeg stadium aan de mensen voor die corona hebben. Het blijkt te helpen. Dus dan denk ik, voer het landelijk door. Dan hebben we straks meer vrijheid.
Elke dag duik ik in de theorie van de molenaarsopleiding. Ik heb begeleiding van een hele aardige man, een molenaar. Hij helpt mij, door vragen te sturen en ik stuur de antwoorden terug. Gisteren heb ik bijna de hele dag, op na shinrin-yoku na, gestudeerd. Dat klinkt best goed, al vind zeg ik het zelf. Als ik dit niet zou doen dan haal ik het niet. De studie is heel erg uitgebreid, het weer plus de kennis van de molen. Het zijn twee dikke boeken en ik heb er nog een boek bij gekocht. Meteorologie oceanografie voor de zeevaart. Dit is een fantasisch boek, waar ik veel antwoorden in kan vinden. En net op het moment dat je het weer begint te snappen, dan is het totaal anders. Ik moet het hele hoofdstuk nog eens goed doornemen. Ik heb tijd genoeg. We gaan stug door. En ook hier zou mijn vader gezegd hebben: IE LIEKT WAL NIET GOED WIES!
Nou dat ben ik ook niet. Op je zestigste nog aan de studie. Ach het houd je scherp en ik vind het leuk om te doen, plus dat ik blij ben dat ik hier mijn aandacht op kan vestigen. Naast muziek, yoga en goede gesprekken met mijn Theo, die vaak boven op zijn kantoor aan het werk is. Dan hoor ik hem vergaderen, en dan gaan bij mij de oortjes in met mantramuziek. Het Atelier begint mooi te worden, maar daar is het te koud om daar verder aan te werken. Ik begin er steeds meer zin in te krijgen om in zo'n mooie ruimte aan de wensen te kunnen voldoen, om mooie bloemstukken te maken. Dan is mijn boek, manuscript nog onderweg, die wordt op dit moment geredigeerd en hopelijk is het in mei af, daarna is er voor mij volop werk om het te herschrijven en dan ligt het hopelijk eind november in de winkel. Ach daar heb ik geen haast mee, dat loopt niet weg. Het is wel een onderwerp wat veel mensen zal aanspreken. Je zelf mogen zijn en doen wat je hart je ingeeft.
Nu is het tijd om te gaan ontbijten, na een anderhalf uur te hebben geschreven. Deze woorden, dit verhaal spookte door mijn hoofd en ik dacht, het wordt weer eens tijd om een blogje te schrijven. Lieve mensen allemaal een hele mooie tijd gewenst op het IES of gewoon THUUS. Of op het werk. Val niet en houdt de botten heel. Tot een aandermoal!
Oja, ik vergeet nog één ding. In april mag ik Examen doen voor de molenaarsopleiding.
Liefs Alie.
