29. mei, 2020
Mijn manuscript is gisteren opgestuurd.
Dat geeft zo'n bijzonder vreemd gevoel. Iets waar je maanden, zelfs langer dan een jaar aan hebt gewerkt, is ineens af. Elke dag was ik er mee bezig en als je dan de slotzin hebt geschreven, dan kijk je het helemaal na. Je besluit om hem dan ook maar weg te sturen, voordat ik er van alles aan ga veranderen en dan kun je de structuur en het belangrijkste wel verknoeien. Misschien dat er nog wel wat aan moed veranderen, maar sinds de eerste keer nadat ik het terug kreeg heb ik veel geschrapt en stukken erbij gevoegd, zodat de spanningsboog sterker werd. Ik snapte in eens wat de redactrice bedoelde. Twee en half uur hebben we gepraat online. Dat is wel gemakkelijk, het videobellen, anders moest ik ervoor naar Heemskerk. Nu gewoon thuis vanaf de laptop.
Mijn verhaal gaat over pesten en seksueel misbruik.
Nora wordt dag in dag uit gepest. Dat is geen pretje.
Liefde kent geen grenzen.
Voor Nora geldt dit niet. Zij stelt duidelijke grenzen aan haar relaties door wat ze in het verleden heeft meegemaakt gelooft zij bijna niemand meer. Er is één jongen waar zij haar hart aan heeft verpand, waar zij voor durft te gaan. Dan gaan alle remmen los. Totdat ...,!
Liefs Alie.
